Sedert november 1795 staat Frankrijk onder een nieuwe bestuursvorm, die van het ‘Directoire’. Het nieuwe regime maakte korte metten met het algemeen stemrecht van de Terreur. Het cijnskiesstelsel wordt heringevoerd. Veel steun vindt dat niet bij de bevolking. Toch weet het door allerlei illegale kunstgrepen en vervalste verkiezingen aan de macht te blijven. Zijn militaire successen in Italië en Egypte maken van hem een ware volksheld. Op 7 november 1799 pleegt hij een staatsgreep.

De terreur is voorbij. De ‘Thermidoriens’ creëren een mythe waarin alleen Robespierre verantwoordelijk wordt gesteld voor de uitwassen van de Revolutie. Er komt een nieuwe wending waarin vooral de belangen van de burgerij worden behartigd. Er gaan zelfs stemmen op die willen terugkeren naar het Ancien Regime. Gevoed door een economische crisis ontstaat er een Witte Terreur van gewelddadige koningsgezinden. Op 5 oktober 1795 komt jonge generaal Napoleon Bonaparte in beeld.

Als vervanging voor het christelijke geloof wordt een atheïstische cultus in het leven geroepen, losjes gebaseerd op het denken van Voltaire en de verlichting. Achter deze Cultus van de Rede staan enkele van de meest radicale revolutionairen in Parijs, zoals Jacques-René Hébert. In 1794 vervangt Robespierre deze cultus met een nieuwe, deïstische Cultus van het Opperwezen die zijn hoogtepunt bereikt op 8 juni met het ‘Fête de l'Être suprême’. Dat leidt regelrecht tot zijn onthoofding.

Het begrip ‘terreur’ betekent niet voor iedere revolutionair hetzelfde. Sommigen voeren een wanhopige woordenstrijd om te vermijden dat terreur een vrijgeleide naar ongebreidelde vervolging en doodstraffen wordt. Met name Danton heeft er schoon genoeg van. Hij roept de Conventie op een einde te maken aan zoveel geweld. Zijn toespraak drijft een wig tussen hem en Robespierre, met dramatische gevolgen. Op 5 April 1794 tuimelt ook het hoofd van Danton in de mand.

Eind 1793 , begin 1794. Het is onduidelijk wie het voor het zeggen heeft. De Conventie heeft haast geen controle meer over de geradicaliseerde secties in Parijs. De ‘Enragées’ onder leiding van mensen als Jacques-René Hébert willen alsmaar verder gaan. Het verleden moet worden uitgewist. Met de invoering van de republikeinse kalender wordt de teller van de geschiedenis op nul gezet. Ook de godsdienst moet er nu aan geloven. Er volgt een radicale ontkerstening.