Jullie hebben er om gevraagd, het is weer tijd voor een extreem lange creepypasta, het volgende verhaal gaat over een boswachter in Alaska. Hij werkt in een groot nationaal park, waar niet alles is wat het lijkt. Zijn verhaal gaat als volgt.... (Deze versie heeft wel geluid)

We zijn een paar weken geleden in ons nieuwe huis getrokken. Gisteren, al lijkt het nu veel langer geleden, gaf mijn moeder mij opeens een oud en verfrommeld stuk papier waar een lijst op stond. Her ogen leken in het niets te staren en ze leek over haar hele lichaam te trillen. Toen ik haar vroeg wat er aan de hand was zei ze niets en schuifelde ze weg zonder ook maar een woord te zeggen. Verward begon ik te lezen wat er op het papiertje stond.....

Van alle dingen die mijn ouders van mij en mijn zus verwachten is er een regel die er altijd bovenuit springt. Als je na middernacht naar beneden gaat, neem dan ALTIJD iemand met je mee. Zodra we in dit huis zijn gaan wonen herinnerde ze ons aan deze regel waar ze maar de kans zagen. Ze brachten het op een random moment op tijdens het avondeten, of wanneer we naar school moesten. Soms, als ze voetstappen op de gang hoorde in het midden van de nacht brachten ze ons altijd samen naar bed of naar welke kamer me dan ook moesten gaan. Het vreemde was dat mijn zus en ik niet echt een reden hadden om beneden te zijn na middernacht. Onze kamers, de woonkamer, keuken, bijna alles was op de eerste verdieping van het huis. Ja ok, beneden was de speelkamer en de rest werd eigenlijk gebruikt als opslag, maar meer stond er niet en ik kon me dan ook geen scenario voorstellen waarin ik midden in de nacht naar beneden moest. ...

Hetzelfde titelscherm verscheen zoals de vorige keer, en hetzelfde deuntje kwam weer uit de speakers. Deze keer hoorde ik een stem uit de speakers van de tv, in plaats van de witte tekst te zien boven in beeld.  Het was een rustgevende, vrouwelijke stem die vertelde dat ik me geen zorgen hoefde te maken.   "Waar maak je je zorgen over, knul". Het scherm bleef zwart, ik zweeg. "Brian, je moet me vertellen wat er aan de hand is."  Het spel zei mijn naam, ik was zeer onder de indruk van deze technologie. Het was me vrij duidelijk dat deze game beter zou worden dan ik in eerste instantie dacht. Ik wist niet helemaal zeker wat ik moest doen, dus beantwoorde ik de vraag.  "Eh.. ik had een rotdag op school, er was een pestkop die Xander heette, hij sloeg me. Dat ik alles wat ik er uit kon krijgen.  Tot mijn verbazing veranderde het scherm van de game. Er kwam een klein, pixelachtig schoolgebouw tevoorschijn. Ik kon zien dat het een school was, omdat ik een schoolbus kon zien.  Aan de linkerkant was er een klein karakter. Hij droeg een rood overhemd en korte blauwe korte broek, met vlekken in de kleding.

Het verhaal dat ik jullie ga vertellen is krankzinnig. Ik had de vreemdste, meest enge ervaring ooit afgelopen weekend. En ik denk dat mensen zoals jullie dat willen horen. Deze vloek moet meer dan driehonderd jaar geleden gebeurd zijn. Maar voor ons begon het allemaal toen mijn vader en ik het dagboek van onze over-over-over-overgrootvader vonden. Nou ja, soort van. Hoe dan ook, er zijn een paar dingen die ik eerst moet uitleggen.   Mijn familie komt oorspronkelijk uit de Balkan, en is een paar generaties geleden naar Amerika verhuisd. Mijn familie emigreerde met iedereen uit hun dorp, die dus allemaal meereisden. Er waren zo’n dertig mensen, ze gingen allemaal mee om in Amerika te gaan wonen, in een plaatsje genaamd Grimmville, waar ze jaren lang samen bleven wonen. Tot op een dag, over over over overgrootvader Edward, met zijn gezin naar een andere staat verhuisde, we hebben nooit geweten waarom, tot we het dagboek vonden...