Een podcastserie over het leven van mensen uit Utrechtse volksbuurten van 1945 tot ongeveer 1990. Zij vertellen over hun kindertijd, hun ouders, school, uitgaan, seksualiteit, werk, de buurt, de stad, hun eigen gezin. Verhalen over armoede en hard werken om verder te komen. Over saamhorigheid in familie en de buurt, maar ook over dronkenschap en huiselijk geweld. Hoe vonden migranten een plek in de samenleving en hoe werden ze ontvangen? Telkens is de vraag hoe mensen op hun leven terugkijken. Op de kansen die zij kregen op school en hun werk. Welke hobbels kwamen ze tegen in hun leven en hoe gingen ze daar overheen? Hoe denken ze over lotsbestemming en eigen verantwoordelijkheid? Wat willen ze jongeren van nu meegeven op basis van hun eigen levenservaring?

Cor Kriekaard vertelt hoe het was om op te groeien in armoede in de jaren 50. Zijn vader en moeder woonden met drie kinderen 'in'  in één kamer van een bovenwoning op de Croeselaan, zonder toilet. Hoeveel armoede er ook was, er was altijd een kerstboom. En na de kerst deden de kleine en grote jochies mee met de kerstbomenoorlog.

Gerard Brons vertelt met veel liefde over zijn vrolijke moeder. Toen zij van hem moest bevallen stonden er geen blokken onder het bed. En zo werd hij geboren op de uitschuifbare eettafel.

Willem Knoop kwam er op zijn achttiende achter dat de tante die bij hen thuis woonde zijn moeder was. De vrouw die hem opvoedde bleek zijn oma. Zijn vader en moeder waren veertien jaar toen hij werd geboren.

Alie van Rooijen groeide op in een gezin van zeventien kinderen, met twee halfzusters en een halfbroer. Elke twee jaar werd er een kind geboren en er was ook verlies; twee baby's overleden in het eerste half jaar. Zij was de hekkensluiter en werd in bad gedaan door haar oudste zus die zeventien jaar ouder was.