Mijn Missie

Johan deelt in deze aflevering zijn verhaal als wielverkenner en kaderlid. Hij vertelt over de strenge opleiding, zijn tijd in Duitsland en zijn indrukwekkende ervaringen tijdens de beruchte Pantserstorm-oefening.Over Legergroene Herinneringen‘Ik ging met tegenzin, maar heb de tijd van mijn leven gehad’, ‘De kameraadschap die je bij defensie hebt, is uniek’, ‘Je kan meer dan je denkt’ en ‘Leidinggeven doe ik nog steeds volgens de dingen die ik heb geleerd via de instructiekaart’. Het is maar een kleine greep uit de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen die geïnterviewd zijn voor de podcastserie Legergroene Herinneringen.In die podcast belichten we niet alleen de geschiedenis van de dienstplicht maar besteden we vooral aandacht aan de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen.Transcriptie00:00:00 - 00:00:21Roos: Hallo, allemaal, en welkom bij Legergroene Herinneringen. In deze podcast gaan we de komende weken in gesprek met oud-dienstplichtigen over hun diensttijd. De hoogtepunten, maar ook de dieptepunten en de levenslessen die uit deze tijd stammen, worden hier aan het licht gebracht. Ik zit hier vandaag met Johan. Hij zat in dienst op het moment dat er sprake was dat de dienstplicht afgeschaft zou worden. Hallo, Johan.00:00:22 - 00:00:25Johan: Hallo, Roos.00:00:25 - 00:00:27Roos: Wat leuk dat we over je diensttijd gaan praten.00:00:27 - 00:00:37Johan: Ja. Ik vind het hartstikke leuk en ik werk hier ook heel graag aan mee. Ik heb met name positieve herinneringen aan mijn diensttijd. Ik vertel daar graag over.00:00:37 - 00:00:46Roos: Dat klinkt al goed. Jij ging in dienst op het moment dat het afgeschaft zou worden of er al sprake van was. Wat merkte jij daarvan?00:00:47 - 00:01:22Johan: In het begin niet zoveel. Ik sprong ook parachute. Bij mij op de club waren ook veel militairen en oud-militairen. Die heb ik daar nooit over gehoord. Zij begonnen te lachen toen ze hoorden dat ik bij de verkenners terechtkwam. Oh, de bikkels, riepen zij, terwijl ik geen idee had waar ik zou terechtkomen. Pas later, toen ik in dienst was, en met name toen ik paraat was, - na de vijf maanden opleiding - hoorde ik dat er plannen waren om de dienstplicht af te schaffen.00:01:23 - 00:01:27Roos: Hoe zat dat qua vrienden? Iedereen ging natuurlijk in dienst.00:01:27 - 00:02:11Johan: De meeste van mijn vrienden zijn na mij in dienst gegaan. Ik was in mijn vriendenkring een van de eersten. Er waren wat kennissen die eerder waren geweest, maar dat waren met name academische baantjes. Je had dan nog de ROAG, Reserve Officier Academisch Gevormd. Zij stonden dan voor de klas les te geven over politieke ontwikkelingen en dat soort dingen. Ik was binnen mijn vriendenkring een van de eersten, en ook heel bijzonder: ik was ook de enige die in een gevechtsfunctie terechtkwam, want - zoals gezegd - werden de meesten allemaal ROAG of iets dergelijks of zij hadden een baantje achter een bureau en ik niet.00:02:12 - 00:02:16Roos: Waar stond je op dat moment? Was je klaar met school?00:02:17 - 00:02:51Johan: Nee. De keuring was toen ik nog bezig was met mijn eindexamen. Ik ben gaan studeren in Leiden: Politicologie, Internationale Betrekkingen. Ik heb dat - dat kon toen nog in die tijd - vrij lang volgehouden totdat ik op een gegeven moment opgeroepen werd in 1991. Ik ben van de lichting 1992-3. Ik ben uiteindelijk ook in 1992 in dienst gegaan en heb, terwijl ik in dienst was, ook mijn studie nog afgemaakt.00:02:51 - 00:03:04Roos: Jij ging eerst de keuring in. Had je toen een beetje zo'n gevoel van: zou ik ze een beetje oplichten? Zou ik een beetje proberen om er niet in te komen of afgekeurd te worden?00:03:04 - 00:03:08Johan: Nee. Dat is geen moment in me opgekomen, eerlijk gezegd.00:03:09 - 00:03:11Roos: Je had zin in de dienst.00:03:11 - 00:03:35Johan: Zin weet ik niet, want ik wist eerlijk gezegd niet wat me te wachten stond, maar ik vond: noblesse oblige. Je woont in Nederland en je kan van alle faciliteiten gebruikmaken. Het is ook belangrijk dat mensen wat terugdoen voor de maatschappij. Dat was voor mij ook de reden om daaraan mee te werken.00:03:36 - 00:03:40Roos: Had je ook al een beetje een voorkeur voor waar je heen wilde?00:03:42 - 00:03:55Johan: Ik had werkelijk geen idee. Ik was nog zo groen als gras, niet legergroen. Ik had werkelijk geen idee wat me te wachten stond, waar ik naartoe zou kunnen en uiteindelijk dacht ik: ik zie het wel.00:03:55 - 00:03:57Roos: Je dacht: go with the flow.00:03:57 - 00:03:59Johan: Ja, go with the flow. Dat zouden we nu zeggen.00:03:59 - 00:04:09Roos: Jij sprong al parachute voordat jij de dienst inging. Daar hebben we net al wat leuke verhalen over gehoord.00:04:09 - 00:04:09Johan: Precies.00:04:09 - 00:04:14Roos: Had je dan niet zoiets van: oh, dat lijkt me wel leuk om dat ook in dienst te gaan doen?00:04:15 - 00:05:09Johan: Nee. Daar heb ik niet over nagedacht. Zoals gezegd, hadden we bij mij op de club - The Flying Dutchmen in Zestienhoven, Rotterdam heette dat - ook militairen en oud-militairen, commando's en dat soort mensen, maar ook zij hebben daar verder niet over gezegd: je moet hiernaartoe, je moet daarnaartoe. Het is mij echt een beetje overkomen. Ik heb afgewacht: ik zie wel waar ik kom. Wat ik net zei: toen ik hoorde dat ik opgeroepen werd en dat ik in Amersfoort op de Prins Bernhardkazerne bij het OCC - Opleidingscentrum Cavalerie - zou terechtkomen en zou worden opgeleid tot wielverkenner, zeiden mijn maatjes op de club: dat is goed voor je, Johan. Dan kom je bij de bikkels. Ik had nog steeds geen flauw benul van wat me te wachten stond.00:05:10 - 00:05:14Roos: Wat vond je van die eerste week van de opleiding?00:05:15 - 00:05:56Johan: Het was heel zwaar. We kwamen aan in Amersfoort. Dan heb je trouwens zo'n standaarddag, wat - denk ik - iedereen die in dienst is geweest zich nog wel herinnert. Je krijgt dan je PSU, je Persoonlijke Standaard Uitrusting. Je hebt dan drie maten te groot, te klein en past ook niet, is de standaardgrap. Vervolgens mag je dan net je spullen in je kamertje neerleggen. Toen werden we direct nadat we in uniform waren het veld ingejaagd en hebben we twee weken in boogtenten in het bos moeten bivakkeren. Op de eerste dag kreeg ik al vrij snel door wat er aan de hand was.00:05:59 - 00:06:06Roos: Hoe gingen de jongens om je heen ermee om? Het is best een spannende tijd. Je weet niet wat je te wachten staat.00:06:06 - 00:07:09Johan: Het is een hele spannende tijd, want heel veel van die jongens waren net als ik groen als gras. Ik was dan wel wat ouder, want ik had al gestudeerd en sommigen hadden dat nog niet, waren wat jonger, maar het was heel vergelijkbaar. De meeste mensen hadden geen idee wat ze te wachten stond. We waren met een redelijk grote groep. Wij werden opgeleid tot onderofficieren. Die opleiding is ook iets harder dan wanneer je opgeleid wordt tot gewoon soldaat, want je moet iemand zijn die ook in staat is om, als de situatie heel slecht is, jouw mensen te leiden en te motiveren. Er wordt iets méér van jou verwacht dan wanneer je een normaal soldaat bent. Dat werd ons ook iedere keer onder de neus gewreven als wij weer eens een keer iets niet hadden gedaan of niet goed hadden gedaan, van: dat is soldatengedrag en jij wordt onderofficier en blablabla.00:07:09 - 00:07:59Johan: Dat werd ons ook regelmatig ingepeperd. Een gevolg was dat heel veel van die maatjes van mij afgevallen zijn. Dat was niet helemaal nieuw voor mij, want ik heb gestudeerd en een van de professoren zei altijd tijdens het eerste college: kijk links naast je en kijk rechts naast je. Die mensen zul je aan het einde van je studie niet meer zien, want het gemiddelde slagingspercentage is zo rond de 30%. Dat was hier ook zo. Er zijn heel veel mensen afgehaakt, hoofdzakelijk om twee redenen: fysiek - want het was fysiek ook heel zwaar - en mentaal. Er waren mensen - echt beren van kerels, echt tien keer sterker dan ik - die zeiden: ik heb hier geen zin meer in, ik wil dit niet meer. Zij stopten ermee.00:08:00 - 00:08:03Roos: Kon dat zomaar? Kon je zeggen: ik trek het niet meer?00:08:03 - 00:08:17Johan: Ja. Je kon dat zeggen. Dat betekende niet dat je uit dienst was, maar dat betekende dat je uit dit traject was, dat je dan niet meer opgeleid werd tot onderofficier, als tankcommandant of als ploegcommandant van de verkenners.00:08:17 - 00:08:19Roos: Dan werd je ergens anders naartoe geplaatst.00:08:19 - 00:08:35Johan: Ja. Dan werd je ergens anders geplaatst. Ik wilde het doen, misschien ook om iets voor mezelf te bewijzen. Ik zei: ik ga niet kappen. Als ze me kwijt willen, dan sturen ze me er maar uit, maar tot die tijd doe ik het.00:08:36 - 00:08:39Roos: Ook: als ik ergens aan begin, maak ik het ook af.00:08:39 - 00:08:40Johan: Precies.00:08:40 - 00:08:41Roos: Goede instelling. Jij hebt ook je wings.00:08:45 - 00:08:45Johan: Ja.00:08:46 - 00:08:47Roos: Die hebben we ook zien liggen.00:08:47 - 00:08:53Johan: Mijn eerste en mijn enige militaire onderscheiding, want voor de rest heb ik nooit meer potten kunnen breken.00:08:54 - 00:08:5...

In deze aflevering praten we met Ferry, Rob, Hans, Leo en Fred. Als jonge dienstplichtigen leerden ze elkaar kennen bij Van Heutsz en werden hechte vrienden. 46 jaar later blikken ze samen terug op hun diensttijd, de uitdagingen en de kameraadschap.Over Legergroene Herinneringen‘Ik ging met tegenzin, maar heb de tijd van mijn leven gehad’, ‘De kameraadschap die je bij defensie hebt, is uniek’, ‘Je kan meer dan je denkt’ en ‘Leidinggeven doe ik nog steeds volgens de dingen die ik heb geleerd via de instructiekaart’. Het is maar een kleine greep uit de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen die geïnterviewd zijn voor de podcastserie Legergroene Herinneringen.In die podcast belichten we niet alleen de geschiedenis van de dienstplicht maar besteden we vooral aandacht aan de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen.Transcriptie00:00:00 - 00:00:26Presentatrice: Hallo allemaal, welkom bij Legergroene Herinneringen. In deze podcast gaan we de komende weken in gesprek met oud-dienstplichtigen over hun diensttijd. De hoogtepunten, maar ook de dieptepunten en de levenslessen die uit deze tijd stammen, worden hier aan het licht gebracht. Ik ga vandaag in gesprek met vijf vrienden. Ze hebben elkaar door dik en dun door de diensttijd geloodst en komen na 46 jaar nog steeds bij elkaar. Welkom Ferry, Rob, Hans, Leo en Fred.00:00:26 - 00:00:28Presentatrice: Welkom allemaal.00:00:29 - 00:00:29Leo: Dankjewel.00:00:30 - 00:00:39Presentatrice: Leuk dat jullie er allemaal zijn. Jullie hebben je dienst al even geleden vervuld. Hoe lang is dat inmiddels geleden?00:00:41 - 00:00:42Ferry: 47 jaar, zeg ik dat goed?00:00:43 - 00:00:48Leo: Wij zijn uit 77-5.00:00:48 - 00:00:48Hans: Reken maar uit.00:00:48 - 00:00:50Leo: De hobbyisten kunnen het uitrekenen.00:00:52 - 00:00:56Presentatrice: Dat is al even geleden. Jullie kenden elkaar toen nog niet.00:00:56 - 00:00:57Hans: Nee.00:00:57 - 00:01:04Presentatrice: Jullie komen allemaal uit verschillende delen van het land, uit het Noorden en het midden, toch?00:01:04 - 00:01:06Hans: Ja, ik kom uit het midden.00:01:06 - 00:01:13Presentatrice: Hans, hoe was het voor jou om de oproep op de mat te krijgen?00:01:14 - 00:01:41Hans: Dat was even wennen, want ik had nog geen baan naar mijn zin. Ik wilde helemaal niet, want ik wilde eerst een goede baan hebben en daarna zouden we wel verder zien. Ik ben toch gegaan, want het was je plicht, maar het kwam voor mij op een verkeerd moment. Dat is zo. Ik heb me wel snel overgegeven. Het is wat het is, we gaan erin en we maken er wat van.00:01:42 - 00:01:44Presentatrice: Je was wel klaar met studeren?00:01:44 - 00:01:46Hans: Ik was klaar met studeren en zocht werk.00:01:46 - 00:01:48Presentatrice: Wat heb je gestudeerd?00:01:48 - 00:01:57Hans: Ik heb alleen mavo gedaan, en een jaar later een paar verschillende bedrijfsopleidingen.00:01:57 - 00:02:00Presentatrice: Wist je wel wat voor dingen je wilde gaan doen qua baan?00:02:25 - 00:02:25Hans: Nee, want ik wilde me gaan oriënteren.00:02:26 - 00:02:26Presentatrice: Je moest je nog oriënteren?00:02:26 - 00:02:26Hans: Ik ben toen werkzaam geweest bij het ziekenfonds, daar ben ik na de diensttijd ook even bij terug geweest. Daarna ben ik weer verder gaan zoeken. Uiteindelijk ben ik de rest van mijn werkende leven, met een tussenperiode van zes jaar, bij een computerfirma in de orthodontie werkzaam geweest.00:02:26 - 00:02:32Presentatrice: Hoe zat dat bijvoorbeeld met de vrienden om je heen? Gingen die ook of was je de enige die opgeroepen werd?00:02:32 - 00:03:01Hans: Mijn broer had een zwakke enkel. Nee, dat vond ik allemaal drukkers, daar had ik helemaal niets mee. Ik had toen ook al verkering en met die broers had ik ook niks, dat waren allemaal watjes zoals wij ze noemen. Daar had ik niks mee. Het zou heel goed geweest zijn voor hun als ze in dienst zouden zijn geweest. Ik heb het op allerlei fronten als ontzettend positief ervaren.00:03:01 - 00:03:03Presentatrice: Het was voor hun ook goed geweest?00:03:03 - 00:03:03Hans: 100 procent.00:03:05 - 00:03:08Presentatrice: Ferry, hoe was het voor jou om die brief op de mat te krijgen?00:03:08 - 00:03:36Ferry: Ik had een hele goede baan, ik was speelautomatenmonteur en die baan wilde ik niet kwijt. Ik ging in principe met tegenzin. Mijn ouders komen uit een militaire familie. Vanuit mijn vaders kant waren het mariniers en van mijn moeders kant landmacht. Je wordt ook een beetje gedwongen, maar ik ging met tegenzin. Ik ben opgekomen in de Kromhout.00:03:36 - 00:03:41Presentatrice: Zijn jullie daar allemaal opgekomen?00:03:41 - 00:03:42Ferry: Jullie niet, toch?00:03:43 - 00:03:45Hans: Ik in Isabella.00:03:45 - 00:03:47Leo: Omgekomen of opgekomen?00:03:47 - 00:03:48Ferry: Opgekomen, dombo.00:03:48 - 00:03:55Fred: Ik ben opgekomen in de Isabellakazerne in Vught.00:03:55 - 00:03:55Leo: Ik ook.00:03:55 - 00:03:57Presentatrice: Ook in Vught.00:03:57 - 00:03:58Hans: Ik ook.00:03:58 - 00:04:02Presentatrice: Allemaal op verschillende plekken, maar jullie zijn op een gegeven moment toch bij elkaar gekomen.00:04:02 - 00:04:12Ferry: Ze gooien al het uitschot op één hoop en die werden naar Havelte gestuurd. Dan kom je bij Van Heutsz.00:04:12 - 00:04:30Hans: Dat was in Isabella ook al, want velen wisten niet waar ze geplaatst zouden worden en wat ze ermee aan moesten. Ferry heeft een technische achtergrond, en die is hier terechtgekomen. Ze dachten dat hij een techneut zou worden, dat is mooi. Dat hadden wij niet.00:04:31 - 00:05:03Leo: Het is wel vreemd, want je maakt een grapje over waar je terechtkomt, maar als je kijkt naar ons hele groepje dat nog bij elkaar is en waar we altijd mee te maken hebben gehad... Ik heb me wel altijd afgevraagd wat wij in godsnaam hebben ingevuld of gedaan waardoor we daarbij kwamen, want er zijn natuurlijk altijd gradaties met mensen waar je bij terechtkomt. We waren wel verbaasd. De helft van onze collega's zullen we niet meer uitnodigen, denk ik.00:05:03 - 00:05:10Ferry: Nee, zeker niet. Ik zei ook tegen Roos dat er jongens bijzitten die je liever niet meer wil zien, dat is zo.00:05:10 - 00:05:17Presentatrice: Het is wel leuk dat jullie met zijn vijven dan wel een sterk en goed groepje zijn, toch?00:05:17 - 00:05:20Hans: Ja, maar dat was nog niet zo op de Isabellakazerne. Dat is in Havelte zo gekomen.00:05:20 - 00:05:22Presentatrice: Toen kwamen jullie bij elkaar?00:05:22 - 00:05:25Hans: Toen kwamen we pas echt bij elkaar.00:05:25 - 00:05:29Presentatrice: Wat hebben jullie eerst gedaan in Vught?00:05:31 - 00:05:33Hans: Een basisopleiding.00:05:33 - 00:05:36Presentatrice: Daarna werden jullie allemaal naar Havelte gestuurd?00:05:36 - 00:05:52Hans: Ja, en een ander gedeelte werd ergens anders heen gestuurd. Ik zou bijvoorbeeld naar Seedorf gaan. Dat zag ik niet zitten, dus uiteindelijk werd ik ergens anders bijgestopt en dat bleek Havelte te zijn. Daar kwam ik bij Van Heutsz. We kwamen al op bij Van Heutsz, toch?00:05:52 - 00:05:53Leo: Ja.00:05:53 - 00:05:57Hans: Daar heb ik mijn diensttijd verder vervuld.00:05:57 - 00:06:03Presentatrice: Had één van jullie al een idee van wat je binnen je diensttijd wilde gaan doen?00:06:04 - 00:06:50Fred: Ik wil graag het woord hebben, want je vroeg Ferry net naar zijn reactie toen hij de dienstplichtbrief op de mat kreeg. Het is begonnen met de keuring. De keuring heb ik gedaan. Ik ben vrij lang, dus ik heb alles geprobeerd om onder die dienstplicht uit te komen door op mijn tenen te gaan staan, maar de dienstdoende arts had het al in de gaten. Ik kwam twee centimeter te kort, dus ik moest toch in dienst. Ik zag er tegenop, want ik wist niet wat er op me af zou komen. Je woont nog thuis en je wordt dagelijks door je moeder verzorgd. Je hoeft nooit iets te doen en dan moet je alles opeens zelf gaan doen. Achteraf heb ik een geweldige tijd gehad, maar ik zag er wel heel erg tegenop.00:06:50 - 00:06:53Presentatrice: Was jij toen ook net klaar met je studie?00:06:53 - 00:07:00Fred: Ik had toen al een baan en ik had de garantie dat ik zou mogen blijven als ik terugkwam.00:07:02 - 00:07:02Presentatrice: Dat is fijn.00:07:02 - 00:07:08Fred: Het heeft wel veel geld gekost. Het loon wat je toen ontving, was niet echt...00:07:08 - 00:07:12Hans: 624 gulden.00:07:12 - 00:07:13Presentatrice: In de maand?00:07:13 - 00:07:14Hans: In de maand, ja.00:07:14 - 00:07:29Fred: Dat heeft veel geld gekost. We gingen vaak met de jongens 's morgens vroeg naar de kantine om een bro...

In deze aflevering van Legergroene Herinneringen delen we het verhaal van Erik, die alles op alles zette om bij het duikpeloton te komen. Met doorzettingsvermogen en humor beschrijft hij zijn keuringen, opleidingen en avonturen tijdens zijn diensttijd.Over Legergroene Herinneringen‘Ik ging met tegenzin, maar heb de tijd van mijn leven gehad’, ‘De kameraadschap die je bij defensie hebt, is uniek’, ‘Je kan meer dan je denkt’ en ‘Leidinggeven doe ik nog steeds volgens de dingen die ik heb geleerd via de instructiekaart’. Het is maar een kleine greep uit de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen die geïnterviewd zijn voor de podcastserie Legergroene Herinneringen.In die podcast belichten we niet alleen de geschiedenis van de dienstplicht maar besteden we vooral aandacht aan de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen.Transcriptie:00:00:00 - 00:00:16Roos: Hallo allemaal en welkom bij Legergroene Herinneringen. In deze podcast gaan we de komende weken in gesprek met ex-dienstplichtigen over hun diensttijd: de hoogtepunten, maar ook de dieptepunten en de levenslessen die uit deze tijd stammen, worden hier aan het licht gebracht. Goedemiddag Erik, hallo.00:00:16 - 00:00:17Erik: Goedemiddag Roos.00:00:17 - 00:00:19Roos: Goedemiddag, leuk dat je er bent.00:00:20 - 00:00:21Erik: Ik vind het heel leuk om hier te zijn.00:00:21 - 00:00:26Roos: Mooi. De dienstplicht is voor jou best lang geleden Inmiddels toch?00:00:26 - 00:00:26Erik: Zeker.00:00:26 - 00:00:28Roos: Dat was in?00:00:29 - 00:00:30Erik: 1992.00:00:30 - 00:00:33Roos: Dat was een beetje richting einde dienstplicht.00:00:34 - 00:00:49Erik: Dat klopt helemaal. Ik heb nog mijn best moeten doen om er in te kunnen komen, want er waren toen al aardig wat sluip mogelijkheden om er niet meer in te hoeven. Ik heb bewust geprobeerd om erbij te komen.00:00:50 - 00:00:52Roos: Dat hoor je niet vaak.00:00:52 - 00:01:36Erik: Ik was goedgekeurd in Delft op mijn zeventiende. Omdat ik toen veel tenniste, was een deel van mijn rug en arm beter ontwikkeld was dan mijn andere helft. Toen kreeg ik een aantekening dat mijn rug niet de allerbeste status had. Toen ik vervolgens de dienstplicht in wilde, wilde ik graag naar de duikers. Ik kreeg te horen dat ik daar niet voor geschikt was, omdat ik niet goed genoeg gekeurd was en ik moest beter goedgekeurd worden. Ik had te horen gekregen dat de dienstplicht wellicht afgeschaft zou worden en had mijn propedeuse niet gehaald en dacht: ik ga gewoon nu in militaire dienst.00:01:36 - 00:01:43Roos: Hoe ging dat? Normaal gaat dat met een oproep. Die oproep heb je gekregen, de keuring?00:01:44 - 00:02:23Erik: Zeker. Ik heb een oproep gekregen van Dienstplichtzaken Kerkrade, zoals velen met mij denk ik. Ik ben gaan bellen en heb gezegd dat ik mijn studie ging afbreken, dat ik in dienst wilde en dat ik bij een specifiek onderdeel wenste te komen en herkeurd moest worden. Als ik het snel zeg, lijkt het allemaal heel gemakkelijk, één telefoongesprekje, maar zo ging het niet. We waren zeker vier, vijf, zes keer bezig. Ik was maar één persoon op de hele grote aantallen destijds. Toen ik het eindelijk voor elkaar had om in Amsterdam een herkeuring te krijgen, waren we alweer een aantal maanden verder.00:02:23 - 00:02:27Roos: Het ging om je rug. Wat was er mis met je rug?00:02:27 - 00:03:17Erik: Één kant was iets gespierder door het tennissen. Dat was op mijn zeventiende gebeurd bij die eerste echte dienstplichtkeuring, die ik in Delft moest doen. Ik ben dus teruggegaan en intussen had ik veel meer gesport en gefitnest, waardoor ik wat evenrediger mijn lichaam ontwikkeld had. Ik kwam aan bij de keuringsarts in Amsterdam, klopte aan en toen was het: "Binnen", na een tijdje gewacht te hebben. Er waren veel mensen voor mij. Hij keek me niet aan en stond niet op en zegt: "Wat is het probleem?" Ik zei: "Mijn rug." "Oké", zegt hij, "Geregeld. Tot ziens. Volgende", en toen stond ik weer buiten. Ik dacht: dat ging wel heel snel. O jee, zou dit wel goed zijn gegaan?00:03:17 - 00:03:17Roos: Ben ik wel goedgekeurd?00:03:17 - 00:04:08Erik: Precies, ben ik goedgekeurd of afgekeurd? Ik heb voor de zekerheid degene die achter mij was weggeduwd, weer teruggegaan, aangeklopt en weer naar binnen. Ik zeg: "Pardon, ik was hier net ook. Heeft u mij afgekeurd of ben ik beter goedgekeurd?" "Wat" zegt hij, "Wil jij beter goedgekeurd worden? O, dat is heel wat anders." Hij stond op en stelde zich voor, hij vond het superleuk. Hij zegt: "Wat is er aan de hand?" Ik kon het allemaal vertellen, naar welk onderdeel ik wilde. Hij zegt: "Waarom denk je dat het nu beter is?" Ik zeg: "Veel getraind en wat meer allround getraind. Ik doe ook aan parachutespringen, daar heb ik ook keuringen voor gehad. Volgens mij moet dat duiken ook lukken." "O, wat leuk! Toen moest ik nog wat testen doen, met mijn rug en hij ging nog mijn knieën bekijken en mijn oren.00:04:08 - 00:04:50Erik: Ik weet niet precies waarom allemaal. Heel enthousiast zei hij: "Helemaal in orde, nu ben je helemaal goedgekeurd. Ik geef het door. Veel succes en wat leuk om te horen dat er nog mensen zijn die hun best doen voor dienstplicht, om er maximaal van te gaan genieten. Ik zeg: "Dat is zeker mijn plan." Toen was het zover en was ik in ieder geval goedgekeurd. Er kwam weer een heel traject, weer bij Dienstplichtzaken Kerkrade om toegewezen te worden tot die opleiding. Dat gingen ze allemaal voor mij uitzoeken en ik ging brieven sturen. Op een gegeven moment kende ik iedereen die daar werkte, zo vaak was het bellen.00:04:51 - 00:04:54Roos: In principe is het bij dienstplicht: je wordt ergens geplaatst.00:04:55 - 00:05:55Erik: Exact, tenzij je, zoals ik heb gedaan, heel erg je best doet. Dan kun je toch dingen voor elkaar krijgen. Eind 1991 was het zover en kreeg ik te horen: 'Lichting '92 drie, je bent ingedeeld bij het duikpeloton.' Het is allemaal gelukt. Ik zeg: "Fantastisch." Ik heb een bos bloemen laten bezorgen daar en toen was het helemaal geregeld. Net voordat ik de laatste paar weken op vakantie ging voordat ik in dienst moest, kreeg ik nog een telefoontje: "We hebben je toch nog even ergens anders geplaatst. Je gaat eerst de kaderopleiding doen." Ik zeg: "Ho ho, wacht even. Ik heb begrepen dat als ik de kaderopleiding zou doen, ik dan alleen maar les mag gaan geven in natuurkunde of zo, en niet bij de parate eenheid kon." Nee, dit was voor onderofficier.00:05:55 - 00:06:26Erik: Ik zeg: "Als ik daarna echt naar de parate eenheid kan, dan vind ik het helemaal goed." Zo gezegd, zo gedaan. Terug van vakantie was het de eerste opkomstdag. Dat zal ik zo vertellen, misschien wil jij nog een vraag stellen. In ieder geval had ik alles voor elkaar en dan komt de eerste levensles. Dat ga ik alvast verklappen: als je denkt dat je alles voor elkaar hebt, is het toch net anders, want ik moest me melden en toen zeiden ze: "Ah, een cd'tje."00:06:26 - 00:06:27Roos: Een cd'tje?00:06:27 - 00:06:53Erik: Dat was nog in de tijd van de compactdiscs, want we gaan terug in de geschiedenis. Ik zeg: "Een cd'tje?" "Ja, hier hebben we weer zo'n computer duiker." Het werd letterlijk verscheurd en aan de kant gemieterd. Dat is een hele aparte eenheid. Zo werkt dat niet, dat is toevallig toegewezen, maar zo gaat het niet werken. Dat was na een klein jaartje werk mijn binnenkomst.00:06:55 - 00:06:57Roos: Wat bedoelden ze met computer duiker?00:06:57 - 00:07:50Erik: Ik had er erg mijn best voor gedaan. Met een reden en specifiek hoopte ik naar die duikereenheid te gaan, maar het bleek, zoals je net zelf aangaf, dat soms mensen puur toevallig worden toegewezen, omdat er een bepaald quotum gehaald moet worden. Wat de onderofficieren, de instructeurs bedoelden, was: daar zit een heel traject aan vast, met allerlei fysieke keuringen, psychologische keuringen en of je toegewezen bent of niet door de computer in Kerkrade, dat interesseert ons niets. Er komt vanzelf, dat wist ik toen nog niet, een mogelijkheid dat je je vinger op mag steken tijdens de opleiding, om te beginnen met de keuringen ervoor. Maar zomaar omdat de computer had gezegd: hij gaat daar naartoe, hij komt in die selectie, absoluut niet.00:07:50 - 00:08:51Erik: Dat was een teleurstelling. Gaandeweg die reguliere opleiding tot sergeant en twee vaandrigs bij de genie, kwam er op een gegeven moment een voorlichting, omdat het vlak op het terrein zit van de PTS, de pontonniers- en torpedistenschool, kwam er een korte voorlichting over wat het was om duiker te zijn. We moesten naar het klasje en er stond er een boos kijkende sergeant instructeur met een rood mutsje op. Die moest pitchen waarom het leuk was om te gaan duiken: "Duiken is leuk. Wie wil duiken?" Een goede pitch. Er waren een aantal mensen die hun hand durfden op te steken. "Hebben jullie wel eens sport gedoken?" Ik had van tevoren sport gedoken, dus ik had mijn hand opgestoken. "Wie heeft er wel eens sport gedoken?00:08:53 - 00:09:44Erik: Een merendeel van het clubje, een stuk of vijf die hun hand had opgestoken, hadden inderdaad wel eens sport gedoken. "Sportduikers? Die hebben we niet nodig, want sportduiken is heel wat anders dan militair duiken. Dat wordt helemaal niets, dus jullie hoeven je wat mij betreft niet aan te melden." Toen was er nog één over. Er werd gevraagd: doe jij veel aan hardlopen? Ben jij...

In deze aflevering van Legergroene Herinneringen praten we met Chris Klep, een militair historicus die nooit zijn dienstplicht vervulde. Hij deelt unieke inzichten over de geschiedenis van de dienstplicht, de rol van burgers in defensie en zijn eigen ervaringen als 'Nukubu' binnen militaire kringen.Over Legergroene Herinneringen‘Ik ging met tegenzin, maar heb de tijd van mijn leven gehad’, ‘De kameraadschap die je bij defensie hebt, is uniek’, ‘Je kan meer dan je denkt’ en ‘Leidinggeven doe ik nog steeds volgens de dingen die ik heb geleerd via de instructiekaart’. Het is maar een kleine greep uit de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen die geïnterviewd zijn voor de podcastserie Legergroene Herinneringen.In die podcast belichten we niet alleen de geschiedenis van de dienstplicht maar besteden we vooral aandacht aan de persoonlijke verhalen van de dienstplichtigen.Transcriptie:00:00:00 - 00:00:21Presentatrice: Hallo allemaal. Welkom bij Legergroene Herinnering. In deze podcast gaan we de komende weken in gesprek met oud dienstplichtigen over hun diensttijd. De hoogtepunten, maar ook de dieptepunten en de levenslessen die uit deze tijd stammen, worden hier aan het licht gebracht. Vandaag ga ik in gesprek met een militair historicus die vroeger zijn dienstplicht niet hoefde te vervullen. Goedemiddag, Chris Klep.00:00:21 - 00:00:22Chris: Goedemiddag.00:00:22 - 00:00:22Presentatrice: Hallo.00:00:22 - 00:00:23Chris: Hallo.00:00:23 - 00:00:24Presentatrice: Leuk dat u er bent.00:00:24 - 00:00:25Chris: Dank je, wederzijds.00:00:25 - 00:00:30Presentatrice: Heel gezellig. Jij hebt nooit je dienstplicht hoeven vervullen.00:00:31 - 00:01:23Chris: Nee, wonderbaarlijk. Ik ben van 1959. Het jaar waarin die lichting werd opgeroepen was ook het jaar waarin de dienstplicht met twee maanden verkort werd. Precies op het moment dat ik zou worden opgeroepen, vielen die twee maanden uit. Dat was precies in juni en juli. Ik ben geboren in juni, dus ik viel uit. Achteraf heb ik mezelf vaak de vraag gesteld of ik dat jammer had moeten vinden, omdat ik later bij defensie ben gaan werken. Dat zou een leuke voorbereidende periode zijn geweest. Je had toen nog de broederdienst. Ik heb één oudere broer. Als die alsnog niet in dienst hoefde, bestond er nog kort de mogelijkheid dat ik alsnog in dienst had gemoeten. In dit geval was dat omdat hij trouwde met een Française. Dat ging sneller dan gedacht. Ik zal er geen details over geven.00:01:28 - 00:01:41Chris: Dat was alleen als ik dat echt vrijwillig wilde. Langzaam maar zeker waren dat de jaren dat de dienstplicht al een klein beetje werd afgebouwd in de jaren daarna. Ik ben nooit in dienst geweest. Ik ben van 1959, zeg ik altijd.00:01:42 - 00:01:43Presentatrice: Had je het gewild?00:01:45 - 00:02:31Chris: Ja, als ik dan weer eens met een neef sprak over een oom die wel in dienst was geweest en het een fantastische periode had gevonden. Vooral als hij wat biertjes op had tijdens een verjaardag, kwamen de meest fantastische verhalen voorbij over hoe hij met Leopardtanks door de bossen heen gescheurd was. Hoe ze met de IPR-pantservoertuigen en de .50 mitrailleurs alle patroondozen leeggeschoten hadden. Toen dacht ik: heb ik wat gemist? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik ben er nog steeds niet achter. Toen ik later bij defensie ging werken als militair historicus in de jaren 90, vond ik het wel prettig dat ik op het hek zat. Ik zat als het ware als burger op het hek en ik keek naar binnen. Ik keek naar de militaire organisatie.00:02:32 - 00:02:43Chris: Ik vraag me af of mijn beeld anders zou zijn geweest als ik zelf anderhalf jaar in dienst was geweest. Er is een beroemde uitdrukking voor de militair en burgers: Nukubu.00:02:43 - 00:02:44Presentatrice: Nukubu?00:02:44 - 00:03:30Chris: Nukubu. Ik weet niet of ik dat mag zeggen. Een van de eerste dingen die ik leerde was: een Nukubu is een nutteloze kutburger. Dat leerde ik in de kantine. Heel formeel heb je als burger ook een rang. Op salarisschaal word je gelijkgesteld. Wij waren net naar Joegoslavië geweest op werkbezoek. Ik had mijn uniform nog aan met majoorsrang, want ik was opeens majoor. Ik was gevaarlijker met een geweer dan zonder een geweer, zeg ik altijd. Ik had geen enkele militaire oefening gehad, maar je moest een militair uniform dragen en je moest gemilitariseerd worden. Het grote verschil was dat wij als Nukubu's geen baret mochten dragen. Iedereen in de kantine zag onmiddellijk: dat is een toerist. Dat zeiden ze in Joegoslavië toen ook al.00:03:30 - 00:03:40Chris: Vandaar dat ik daar de uitdrukking Nukubu van kende. Dat was een van de eerste dingen die ik leerde in de kantine op de kazerne in Den Haag.00:03:40 - 00:03:42Presentatrice: Werd dat dan nageroepen?00:03:42 - 00:04:33Chris: Sterker nog, dat werd je ook heel erg duidelijk gemaakt. In Joegoslavië was ik al verschillende keren aangesproken door mensen in soldatenrang, dus vier of vijf rangen lager. Zij zeiden: daar heb je zo'n toerist. Gezellig hier? Vind je het leuk? Ook in de kantines en zodra je als burger jezelf vertoonde, vooral in operationele scenario's. Als je bij een oefening op bezoek ging of je kwam bij een staf waar echt nog de hardcore militairen hun werk deden, bemodderd en bevlekt, dan werd er vrij snel gezegd: wat kom je doen? Je komt storen, want wat moet ik voor jou doen? Wij komen een interview afnemen over de militaire historische ervaringen. We hebben nog wel een kwartiertje. Zo werd al vrij snel duidelijk dat je beter op het hek kunt zitten en naar binnen kunt kijken, dan dat je deel uitmaakt en erover moet schrijven en onderzoek naar moet doen.00:04:33 - 00:04:51Chris: Dat vond ik niet erg. Als je me dus achteraf op de brandstapel zet, zou ik zeggen: misschien is het toch beter dat ik niet in militaire dienst ben geweest.00:04:51 - 00:04:56Presentatrice: Laten we beginnen bij het begin. Waar is de dienstplicht ontstaan?00:04:57 - 00:05:41Chris: Staten hebben door de eeuwen heen altijd geworsteld met de vraag: wat kunnen we van onze burgers vragen? Burgers hebben rechten, heel veel rechten als het goed is, zeker in een democratie. Ze hebben ook plichten. Eén van de plichten is part of the deal, zou je kunnen zeggen. Dat is dat je meehelpt om het land te verdedigen. De Grieken dachten daar al over. De Romeinen dachten daarover. Soms gebeurde dat in de vorm van welwillendheid. Soms in de vorm van een dienstplicht. Het begint pas echt een ingeburgerd instituut te worden op het moment dat in het begin van de negentiende eeuw, in de tijd van een Napoleontische oorlog, er toch wel overduidelijk echte nationale staten ontstaan. Die willen echt vechten voor hun voortbestaan.00:05:41 - 00:06:31Chris: De term nationalisme zie je dan echt opkomen. Dat roept dan ook de vraag op: ja, waar vinden we genoeg mankracht om dat vaderland, desnoods tegen de prijs van je eigen leven, te verdedigen? De meest voor de hand liggende oplossing was voor veel landen en zeker ook voor Napoleontisch Frankrijk, het revolutionaire Frankrijk, om dat levée en masse te doen. Levée en masse betekent: massaal oproepen van mensen. Dat bleek zo succesvol, dat heel veel landen in Europa dat vervolgens hebben overgenomen. Kijk naar alle successen die Napoleon geboekt heeft. De Pruisen zijn een heel goed voorbeeld. Ze zijn er ook erg goed in geslaagd om dat te doen. Ook het nieuwe Koninkrijk Nederland in 1815 heeft de Napoleontische dienstplicht voortgezet, omdat het best wel een efficiënt systeem was.00:06:31 - 00:07:16Chris: Als je naar een geboortemoment van de dienstplicht zoekt, zou dat ergens begin negentiende eeuw zijn, denk ik, echt als instituut. Daarna is het een uitwerking van de basis. Voortdurend komt de discussie terug: hoe groot moet dat dienstplichtleger dan zijn? Wie moeten er in dat dienstplichtleger? Na een tijdje komt in de twintigste eeuw zelfs de discussie: moeten we ook vrouwen gaan oproepen voor de dienstplicht? In Nederland speelden voortdurend de discussie: moeten we de dienstplicht ook niet zien als gewoon een baan? Moeten we een CAO hebben bijvoorbeeld? Moeten we het betalen met een salaris. In essentie is het de vraag: wat mag de staat van zijn burgers vragen? Eén van de antwoorden daarop is: dan moet hij in dienst. Dat is de dienstplicht geworden.00:07:17 - 00:07:21Presentatrice: Dat is best wel vroeg. Al heel lang geleden is dat ontstaan.00:07:21 - 00:07:23Chris: Ja, zeker.00:07:23 - 00:07:25Presentatrice: Is dat sindsdien ook weer opgeschort?00:07:25 - 00:08:19Chris: Ja. Ik zal even Nederland als voorbeeld nemen. Voortdurend doet zich de vraag voor: wat kun je van die burgers vragen? Je vraagt nogal wat. Je vraagt dat ze meerdere jaren en in een oorlogssituatie zelfs hun leven moeten wagen, voor het vaderland. Daar zitten ook jongens bij die helemaal geen zin hebben om het leven voor hun vaderland te geven. Die zijn misschien pacifist of helemaal geen zin hebben om internationale oorlogen uit te voeren en dat toch moeten. Ze kunnen thuis wat beters te doen hebben. Dat kan ook. De vraag is altijd: wat kan zo'n staat van zo'n burger vragen? Ik geef twee voorbeelden. De Vietnamoorlog, Amerika, jaren 60. De dienstplicht bestaat nog in Amerika. Er wordt altijd gezegd dat één van de redenen waarom die oorlog zo omstreden was in Amerika zelf, niet het moeizame strijdverloop in Vietnam zelf was....