Brand en Jansen

Over waardigheid, werk, woorden én waarom Brussel tegelijk prachtig en papieren-gek isQuin is terug; onze allereerste terugkerende gast!Twee jaar geleden hadden we het over de MBO’er als onmisbare vakman. Nu praten we verder en Quin is te gast op het hoofdkantoor van Censes in Driebergen.We hebben het over zijn tijd in het Europees Parlement, zijn maandelijkse trips naar Straatsburg, zijn bewuste keuze om ook op de vuilniswagen te werken, en wat je daarvan leert over de kloof tussen beleid en praktijk. I. Van thumbnails naar StraatsburgQuin, inmiddels 24, vertelt hoe zijn leven tussen Brussel en thumbnails eruitziet. Opiniemaker, Europees Parlement, veel reizen en ondertussen samen met ons prutsen aan camera’s 📷 Het laat zien hoe leren in de praktijk werkt: rommelig, menselijk, en verrassend herkenbaar.II. De MBO’er in Brussel: indrukwekkend én heerlijk bureaucratischQuin kijkt warm terug op Brussel. Het is een plek waar Europa zichtbaar wordt, waar je voelt dat besluiten ertoe doen. Maar het is ook een plek waar formulieren de nationale sport lijken. De klassieke vraag die hij kreeg; “From which university are you?”  mondde regelmatig uit in een mentale 404-melding wanneer hij antwoordde dat hij geen universitaire achtergrond had. Soms dacht men zelfs dat hij “via de catering” was binnengelopen.Toch benadrukt Quin hoe waardevol die ervaring is: Brussel is niet elitair bedoeld, het systeem is alleen ingericht op één soort cv. Dat maakt het voor een MBO’er extra bijzonder én extra ingewikkeld om ertussen te staan.III. De weeffout: het misleidende menu van ‘hoofd’ of ‘handen’Een van de grootste inzichten uit het gesprek: het hardnekkige idee dat je óf denker óf doener bent. Brussel werkt soms nog alsof je bij binnenkomst moet kiezen uit een soort “opleidingsmenu”. Quin maakt duidelijk dat deze tegenstelling nergens op slaat. Niemand werkt alleen met zijn hoofd of alleen met zijn handen; de samenleving doet alsof dat wel zo is.Zijn advies: laat MBO-stagiaires in Brussel meedoen in het primaire proces. Vraag ze naar hun mening, ook bij lastige dossiers. Niet alleen bij de koffieautomaat.IV. De politieke kloof thuis: diploma’s als paspoortOok in Nederland blijft de representatie achter: drie MBO’ers op 150 Kamerleden. Quin noemt het geen bewuste discriminatie, maar een soort collectieve blindhoek. We zijn zo gewend geraakt om diploma’s als toegangspoort te zien dat we vergeten dat ervaring en vakmanschap óók vormen van kennis zijn.Daarom ziet hij weinig in aparte MBO-traineeships bij de overheid. Dat voelt als kleurcodes op een schoolreisje. Meng HBO, WO en MBO gewoon vanaf het begin; dat levert meer op dan de beste beleidsnota.V. De vuilniswagen: waar taal ineens een andere zwaarte krijgtNa Brussel heeft Quin bewust besloten om parttime vuilnisman te blijven. Niet als soort mediastunt, maar als reality check. Op de wagen hoort hij collega’s politieke termen bespreken alsof het NASA-commando’s zijn: “spreidingswet”, “solidariteit” woorden die in hun dagelijkse praktijk totaal losstaan van de realiteit van blauwe knokkels en containers waarop nog steeds barbecuesaus zit.De les: het probleem is niet dat mensen te weinig taal begrijpen, maar dat politici te weinig context bieden. Woorden moeten landen waar mensen werken, niet in een vacuüm zoals nu. Die kloof zorgt voor onbegrip en ander stemgedrag dan je wellicht zou wensen. VI. Oplossingen: gelijkwaardigheid moet je ontwerpen, niet afkondigenVolgens Quin is de kloof geen onderwijsprobleem, maar een democratisch ontwerpprobleem. Je moet het op alle fronten oplossen: thuis, op school, in organisaties en in de politiek. Vakmensen moeten aan tafel zitten als volwaardige gesprekspartner, niet als decorstuk om te laten zien dat “de praktijk ook meedoet”.Zijn anekdote over de pet; die hij liever op had gehouden bij de ontmoeting met de europese president  gaat precies daarover: je hoeft niet op je tenen te lopen om mee te mogen doen.Het gesprek eindigt met zijn vraag aan onze volgende gast, de CEO van Equans:“Wat doe jij om uit je bubbel te komen?”Het gesprek laat zien dat leren, werken en invloed geen diploma’s volgen, maar mensen.Zoektermen:Quin Blokzijl, MBO’er Brussel, Maarten Brand stage-expert, Europees Parlement, vakmanschap, kloof beleid en praktijk, denkers en doeners, mbo-stages, democratie en taal, vuilniswagenpolitiek, leren in de praktijk. Censes

Maarten Brand en Krijn Jansen rijden deze keer naar Borkel en Schaft, waar de  busjes van installatiebedrijf Speek duidelijk maken dat je navigatie goed zit, en waar het bedrijfspand meer wegheeft van een huiskamer dan van zo'n treurig magazijn op een minstens even treurig bedrijventerrein.We zijn er voor Martijn Verspeek: loodgieter, ondernemer, spreker,springkussenverhuurder, fanatiek vader en halve filosoof in werkschoenen, die net zo makkelijk praat over koppelingen en CV-ketels als over vertrouwen, motivatie en de vraag wat we jongeren eigenlijk aandoen met al onze goedbedoelde regels. Voor een groeiende groep mensen is Martijn een inspiratie; een aanpakker die wil werken vanuit vertrouwen en 'gewoon mooie dingen doen'. Anderen krijgen een beetje de kriebels van 'm; precies het soort mens dat de wereld een beetje leuker maakt dus. Maar werkt dit ook in de praktijk? Als je rondloopt op het bedrijfspand is het antwoord kort en krachtig: JA!.Het gesprek begint na koffie, met oa Martijns moeder, die met zijn vader op het terrein woont en Verspreek oprichtte en na een rondleiding (check de wall of fame voor stagiairs en de kleedkamer voor medewerkers in de stijl van een eredivisieclub) bij iets kleins: De tandenpoetsstrijd met zijn zoon Daan en groeit uit tot een filosofie: als je bewust een gat laat vallen (een paar dagen níet poetsen, geen straf, geen beloning), ontstaat vanzelf intrinsieke motivatie. Diezelfde logica zie je terug in zijn bedrijf: Speek werkt bewust binnen een cirkel van 23 kilometer, niet in de grote stad, niet in België, hij kiest voor werkgeluk boven maximale groei, ontvangt mensen met een knuffel (zonder kloppen!) in plaats van een checklist, en behandelt klanten liever als superfans dan als dossiers met als hoogtepunt het verhaal van Mevrouw van Hapert (83), die zo dol was op het busje met de blauwe ladder dat ze een dag lang eregast en officieuze mascotte werd. Niet om met de pers een marketingding te doen, maar omdat het écht leuk is. Tegelijkertijd fileert Martijn de kloof tussen kantoor en werkvloer met het beeld van Van Bommel-schoentjes versus Steel Blue-werkschoenen: regels en contracten van veertien pagina’s zijn volgens hem vooral wantrouwen met drukinkt, bedacht voor de rotte appels maar opgelegd aan iedereen. In zijn eigen organogram staat hij onderaan en parkeert hij het verst weg, als dagelijkse reminder dat leiding geven betekent dat je er bent voor de mensen die het echte werk doen. Dat zie je ook terug in zijn stagebeleid: stagiairs krijgen een complete set werkkleding met naam, hij brengt die persoonlijk bij de ouders langs, ze krijgen een pinpas en mogen bestellen wat ze willen (waarbij de legendarische “acht worstenbroodjes op dag één, minder op dag twee” illustratief is voor zijn vertrouwen-in-plaats-van-regels-aanpak). Daarbij werkt hij bewust met jonge stagiairs van 10 tot 14 jaar om ze een onvergetelijke eerste werkervaring te geven zonder valse baangarantie. Die ervaring blijft hangen en als ze dan later iets zoeken kunnen ze altijd informeren. En vergeet ook niet hoe ze over het bedrijf vertellen in hun omgeving. Vanuit deze aanpak is Martijn steeds meer een soort goeroe aan het worden. Hij heeft lezingen, geeft een eigen event en schreef ook een boek “Goeie Gast”. Hierin vat Martijn zijn aanpak samen in korte, leesbare hoofdstukken, met op de eerste pagina de zin copyright is the right to copy als uitnodiging om alles wat werkt schaamteloos over te nemen. Hij is soms scherp en controversieel (stop maar met school, nee ik vertel je salaris niet en ik bel gewoon in een sollicitant zijn omgeving rond om te peilen hoe iemand is, juridisch nogal, eh, wankel) maar Martijn is altijd glashelder: minder papier, meer vertrouwen, meer menselijkheid, en af en toe de moed om bewust een gat te laten vallen zodat er iets kan ontstaan. Motivatie is dus een beetje als zand in je handen. Knijp niet te hard. Deze aflevering is daarmee niet alleen een portret van een bijzondere ondernemer, maar ook een vriendelijke schop tegen het samenwerkingsplafond van stages, onderwijs en beleidstijgers. Meer weten over het bedrijf en een 1 sterren recensie achterlaten? www.installatiebedrijfverspeek.nlMeer weten over Martijn en zijn boek?www.martijnverspeek.nlMeer weten over de partner van deze podcast Censes www.censes.nl

 Maarten Brand en Krijn Jansen zijn deze keer in de Malietoren zijn geklommen; de Haagse hang-out van ondernemend Nederland. Te gast: Jacco Vonhof, ooit glazenwasser in Emmen, nu de stem van 220.000 MBK-bedrijven. De man die van letterlijk duwen en trekken op de ladder (termen uit de glazenwassersbranche) naar duwen en trekken in figuurlijke zin in Den Haag ging. Altijd met hetzelfde doel: Dingen glashelder krijgen. Als iemand ziet waar het in Nederland misgaat (en beter kan) dan is het Vonhof.Zijn drie V’s:Vertrouwen, Vereenvoudiging en Voorspelbaarheid zijn geen politieke slogans in campagne tijd, maar een onderhoudsplan voor een samenleving die piept en kraakt van het papierwerk.📚 Fragmenten uit de afleveringDe glazenwasser en de torenVonhof blikt terug op zijn tijd als glazenwasser en gebruikt dat nog steeds als maatstaf voor productiviteit: “Ik was mijn eigen benchmark.”Luiheid als ondernemerseigenschapVolgens Vonhof is luiheid een onderschatte kracht. “Ik deed alleen waar ik zin in had en zorgde voor een team om mij heen dat de rest goed deed; dat bleek ondernemerschap te heten.”Regels zijn wantrouwenRegels zijn in onze huidige manier van besturen het  wantrouwen met drukinkt: Ze worden gemaakt voor de rotzakken, maar opgelegd aan de rest.Nederland is volgens hem een ‘low trust, low penalty’-land. Dat moet om: meer vertrouwen, maar dan ook consequent optreden als iemand het verprutst.Op zoek naar de verspilde tijdDocenten, ondernemers en begeleiders in het beroepsonderwijs verliezen tot 40 procent van hun tijd aan verantwoording. Tijd die bedoeld was voor leerlingen, niet voor lijstjes.Een natuurlijk bondgenootschapOnderwijs en bedrijfsleven zijn volgens Vonhof “tot elkaar veroordeeld” in de positieve zin des woords. Het is een prachtige loop die we in Nederland best goed op orde hebben: ondernemers vullen de schatkist, de schatkist financiert het onderwijs, en dat leidt tot nieuwe vakmensen. De muren van het ROC staan er om het dak te ondersteunen niet om studenten (toen nog leerlingen) binnen te houden citeert hij Eelco Brinkman. Het financiële corsetScholen hangen volgens Jacco wel vast in bekostigingsmodellen die elke wendbaarheid afknijpen en innovatief initiatief te vaak kapotknellen. Zonde en schadelijk voor de vooruitgang. De markt lost het op.Wanneer het onderwijs te traag reageert, bouwen ondernemers zelf hun eigen vakscholen. De geschiedenis herhaalt zich, met betere koffie.De muren van het onderwijsDe muren van een school zijn niet bedoeld om leerlingen binnen te houden, zegt Vonhof. “Ze houden alleen het dak omhoog.” Scholen moeten dus wel zien dat die muren dragend zijn voor het dak, niet beschermend tegen buiten. Haagse traagheidZeven jaar in Den Haag leerden Jacco; dingen gaan langzaam en je moet accepteren dat jouw rol echt klein is. Toch dringt de tijd wel, achterover leunen is er desondanks niet bij: “Als we niets doen, voelen we de schade pas over tien jaar.” Kleine stappen dus, maar wel die stappen zetten.  Makers, geen pratersEr is geen tekort aan denkers of beleidsnota’s. Er is een tekort aan mensen die weten hoe een warmtepomp werkt. Daar op focussen met praktische oplossingen is belangrijk. Kiezen in schaarsteAlles is nu een tekortsector, de politiek moet daar wel heldere keuzes maken en niet bang zijn om richting te geven. Halveer dus bijvoorbeeld het schoolgeld voor studenten in techniek of zorg.De gemiddelde MKB’erDat is iemand met vier medewerkers. Overweldigd door papierwerk. Geen tijd om bij scholen aan te bellen. Geen budget voor een L&d programma of grote stagevergoedingen. Dat besef is belangrijk. Vergoedingen is Jacco voor, maar wees wel bewust wat je vraagt en van wie. Dat is volgens hem niet altijd even helder bij de beslissers. Verticale communicatieJacco is helder over waar de oplossingen liggen: Praat minder met kwartiermakers, meer met monteurs, bakkers en studenten. Dáár merk je of beleid werkt.De V van VoorspelbaarheidBeleid moet tien tot vijftien jaar meegaan. Geen Netflix-ritme in politiek dus, geen verkiezingscyclus als norm naar echt langere termijn. Dan kunnen ondernemers keuzes maken gebaseerd op een stevig fundament in plaats van bestuurlijk drijfzand. Warmtepompen, zonnepanelen; het voortdurend heen-en-weer-beleid maakt iedereen gek. Hoe kun je opleiden voor een toekomst die elk jaar verandert?Vonhof's advies aan het BinnenhofVanuit de Malietoren kijkt Vonhof letterlijk van boven uit op het parlement (nu tijdelijk in het oude SZW ministerie), maar zijn boodschap is helemaal niet uit de hoogte verrassend aards: van praten naar poetsen.Zijn drie V’s zijn een stevig advies aa  het volgende kabinet:Vertrouwen: Stop met regels voor de slechteriken. Geef de goeden ruimte. High Trust, High Penalty.Vereenvoudiging: Maak plannen die langer meegaan dan een wankele coalitie. Niemand weet nog wat er gebeurt als je aan de knoppen draait, maak dat voorspelbaarder. Voorspelbaarheid: Houd je rug recht. Stop met terugkrabbelen. Niets vernietigt vertrouwen zo snel als politiek paniekbeleid. Dus Vonhof aan het Binnenhof:  Durf te kiezen in schaarste. Investeer in het beroepsonderwijs en de makers, niet de praters. Geef ze tijd, helderheid en vertrouwen.Want zoals Jacco stelt:“Om de wereld te veranderen heb je makers nodig"En is dit dan Jacco's particuliere idee als mbk-lobbyist? Nee! Nieuw onderzoek bevestigt wat Vonhof al zegt: minder formulieren, meer vertrouwenDe nieuwste rapportage van VNO-NCW en MKB-Nederland over mbo-stages laat precies zien waar Jacco Vonhof in deze aflevering zijn ramen over poetst: te veel regels, te weinig vertrouwen. Zes op de tien bedrijven nemen stagiairs aan, maar velen haken af bij het zien van het eerste formulier. De ondernemers die wél meedoen, zijn enthousiast; jongeren brengen energie en soms zelfs koffie mee  maar diezelfde bedrijven struikelen over vage leerdoelen en een administratie die elk enthousiasme tempert. Oftewel: de drie V’s van Vonhof; Vertrouwen, Vereenvoudiging en Voorspelbaarheid zijn geen Haagse slogans, maar bittere noodzaak in het beroepsonderwijs.Voor Censes schreef ik een whitepaper over die samenwerking tussen onderwijs en bedrijfsleven. Ik noem die 'muur' waar Jacco het over heeft het Samenwerkingsplafond en geef een oplossing hoe je dat doorbreekt. Download m hierMeer weten over MBK-Nederland? Dat doe je hier. 

In deze speciale aflevering is Krijn er niet bij (iets met agenda’s die ingewikkelder zijn dan de dienstregeling van Arriva). Dus trok ik (Maarten) er solo op uit  met niemand minder dan Henk Steenhuis. Journalist, chef filosofie bij Trouw en sinds kort practor ‘Betekenisvol Vakmanschap’ bij Firda in Friesland.Hoe komt een filosoof terecht in de wereld van het mbo? Het antwoord ligt in een diepe bewondering van Henk voor vakmensen en de overtuiging dat zingeving niet iets is wat je krijgt, maar iets wat je maakt. Henk deelt zijn inzichten, geïnspireerd door de overleden Denker des Vaderlands René Gude, en neemt ons mee naar de Griekse Agora: een model om betekenis te geven aan werk en leven.Maar dat doen we niet alleen. We zijn op roadtrip geweest in Friesland waar we studenten zelf hebben gesproken. Over betekenis in vakmanschap, betekenis in schoonheid en betekening in sport. Samen met studenten Luca (Sport en Bewegen), Flora (Art & Design) en Lucas (Meubelmaker) onderzoeken we wat betekenisvol écht betekent. Het werd een gesprek over de waarde van met je handen werken, de noodzaak van schoonheid, de kracht van continue verbetering en de maatschappelijke plicht om vakwerk op waarde te schatten.In deze aflevering leer je:Hoe Henk Steenhuis via het gedachtegoed van René Gude in het mbo belandde en waarom hij een diepe bewondering heeft voor vakmensen.Waarom zingeving is veranderd van 'zinkrijging' naar 'zinmaken' en wat dit betekent voor jongeren vandaag.Hoe het Griekse Agora-model (met het stadion, de tempel, de schouwburg en de academie) ons helpt om de verschillende dimensies van betekenisgeving te begrijpen.Wat we kunnen leren van de verhalen van mbo-studenten Luca, Flora en Lucas over discipline, creativiteit en de drang om constant beter te worden.Waarom de focus op 'purpose' (het 'waarom') niet voldoende is en hoe de fysieke, esthetische en rationele aspecten van werk minstens zo belangrijk zijn voor voldoening en het voorkomen van uitval in cruciale sectoren als zorg en onderwijs.Hoe een lelijk gebouw kan leiden tot personeelstekort en waarom collectieve betekenisgeving (zoals een prettige werkomgeving) cruciaal is.De maatschappelijke noodzaak om vakmanschap niet alleen te 'respecteren', maar het daadwerkelijk te 'zien' en te waarderen, en hoe dit bijdraagt aan de zingeving van de vakman of -vrouw zelf.Hoe het practoraat 'Betekenisvol Vakmanschap' de verhalen van studenten als uitgangspunt neemt om betekenis te doorgronden en te bevorderen. Praktische adviezen voor bedrijven om jongeren langer te behouden door aandacht te besteden aan alle vier de vormen van zingeving op de werkvloer.De relatie tussen vakmanschap, zelfvertrouwen en zelfkritiek als motor voor persoonlijke groei en mentale weerbaarheid.Belangrijke momenten in de podcast: 03:15 - Van filosoof naar mbo-practor: Henk vertelt hoe zijn samenwerking met René Gude en zijn bewondering voor vakmensen hem naar het beroepsonderwijs brachten. Hij benadrukt de historische onderwaardering van vakmensen in Nederland. 06:45 - Zinmaken is een ambacht: De kern van het gedachtegoed van Gude: zingeving is niet langer iets wat je krijgt, maar iets waar je actief en 'ambachtelijk' aan moet werken. Dit geldt voor je leven, maar ook voor je werk.10:30 - Het Agora-model uitgelegd: Henk introduceert de vier trainingsgebieden van het leven: sport (stadion), religie/zingeving (tempel), kunst (schouwburg) en wetenschap (academie). Deze vier plekken helpen om betekenis te geven en jezelf breed te vormen.14:10 - Ontmoeting met Luca (Sport & Bewegen): We horen het verhaal van Luca, die na een teleurstelling in de voetbalwereld zijn veerkracht toont en derde wordt op het NK lesgeven. Zijn verhaal illustreert hoe sport discipline, doorzettingsvermogen en mentale weerbaarheid traint.18:25 - Het practoraat 'Grassroots': Henk legt uit hoe zijn practoraat werkt: de betekenis zit al in de studenten. Door goed te luisteren naar hun verhalen, komen de verschillende dimensies van zingeving (fysiek, esthetisch, rationeel, doelgericht) vanzelf naar boven.24:50 - Ontmoeting met Flora (Art & Design): Flora betoogt waarom creativiteit en schoonheid geen luxe zijn, maar een fundamenteel onderdeel van ons bestaan. Zonder vormgevers verandert Nederland in "een landschap van witte, saaie dozen".28:30 - Waarom 'purpose' niet genoeg is: Een diepgaande analyse waarom sectoren met een duidelijke 'purpose', zoals zorg en onderwijs, toch de hoogste uitval kennen. Het probleem ligt vaak bij de andere aspecten van zingeving, zoals onduidelijke taken of een onprettige (fysieke) werkomgeving.38:10 - Ontmoeting met Lucas (Meubelmaker): Op een scheepswerf (Feadship)waar superjachten worden gebouwd, vertelt Lucas over zijn passie voor precisie en de drang om constant te blijven leren. Voor hem is zijn werk een puzzel die hij ook buiten werktijd oplost, wat perfect aansluit bij de moderne vorm van zingeving: levenslang leren.44:15 - De maatschappelijke plicht om te 'zien': De discussie verschuift naar de rol van de samenleving. In plaats van mbo'ers te vertellen dat we ze moeten 'respecteren', moeten we leren om hun vakwerk écht te zien en te waarderen. Pas dan ontstaat er wederzijdse betekenis.51:30- Betekenis is praktisch: Henk benadrukt dat zingeving geen abstract concept is, maar iets heel praktisch en alledaags, net als ademhalen. Je merkt het pas als het schuurt. Het zit in de kleine, concrete verhalen op de werkvloer.56:40 - De taal van het vak: Een reflectie op de vraag of je vakmanschap wel in woorden kunt vangen. Henk stelt dat het een inspanning vereist van de 'cognitieve mens' om de juiste vragen te stellen en de taal van het vak te leren begrijpen.01:03:00 - Advies aan bedrijven: Hoe kunnen werkgevers jongeren binden en boeien? Door het Agora-model toe te passen op de werkvloer: zorg voor een prettige omgeving, duidelijke taken, heldere doelen en aandacht voor het welzijn van de medewerker.01:09:15 - De rol van zelfkritiek: Vakmanschap (10.000 uur oefenen) geeft het zelfvertrouwen om kritisch naar je eigen werk te kijken. Dit is essentieel voor groei en maakt mentaal weerbaarder.01:14:30 - De toekomst van het practoraat: Henk deelt zijn ambitie om met het practoraat aan te tonen dat studenten die hun motivatie kunnen verwoorden, succesvoller en gelukkiger zijn in hun loopbaan en leven.Meer over het agoramodel lees je hierMeer over het practoraat Betekenisvol vakmanschap op Firda Meer over Henk Steenhuis bij TrouwOok een keer te gast? Heb je tips, suggesties of kritiek? Stuur een mail aan [email protected] 

Wie houdt Nederland eigenlijk draaiend? Hint: Het is niet de manager met zijn targets. Ook niet de consultant PowerPoints over “transities” klust alsof er geen morgen is. Het zijn de mensen die het werk doen. De loodgieter. De verpleegkundige. De installateur. De docent. Zonder hen ligt alles stil.Daarover gaat het nieuwe boek van Paul van Liempt: De Blauwe Boorden Bonanza. Klinkt als een bordspel voor regenachtige zondagen, maar gaat gewoon over de toekomst van ons allemaal. Vrij vertaald: de grote opleving van de werkende klasse. Paul is rasjournalist, bekend van BNR, kranten en tv. We praten met hem in Hotel L’Europe. Over simpele vragen die eigenlijk te gênant zijn om überhaupt te stellen : Waarom waarderen we dit werk zo weinig? En waarom is een Excel-sheet belangrijker dan een paar goede werkschoenen?Voorbeelden zijn er genoeg. Denk aan de Doorman Fallacy: bezuinig op de portier, ontdek pas later dat hij de ziel van het hotel was. Of Ruud Zorgdrager, die op Schiphol naar de kelder ging om zelf te zien waarom koffers bleven liggen. Iets wat geen baas hem had voorgedaan.En we hebben het over de hardnekkige standenmaatschappij in Nederland. Maarten vertelt over zijn CITO-score, Paul over zijn oom Frans die hem leerde provoceren. Allebei kleine herinneringen, maar ze laten zien hoe diep onze oordelen over opleiding en werk zitten.Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Zoals de BOVAG Truck Academy en Summa College met ASML. Daar werken scholen en bedrijven écht samen. Daar blijken mbo’ers meer te kunnen verdienen dan projectleiders. Daar zie je dat het dus wél kan.De rode draad? Waardering. Het klinkt bedrieglijk simpel. Want wat is er nou moeilijk aan: iemand goed betalen, serieus nemen en fatsoenlijk behandelen? Toch blijkt dát al revolutionair. Niet nog een beleidsnota. Niet nog een taskforce. Maar gewoon: loon omhoog, respect erbij, luisteren zonder neerkijken.Bottom line: Het mbo is geen tussenstation. Het is het vertrekpunt. Het perron waar de economie elke dag opnieuw vertrekt. En vergeet niet: die trein blijft alleen rijden dankzij vakmensen. Zonder hen ontspoort de boel, of sta je machteloos op het perron. Met een kapot matrixbord dat nog steeds “vertraging” knippert.👉 Waarom luisteren? Omdat de meeste luisteraars heus wel weten hoe belangrijk het mbo is. Dat hoef je niet nóg een keer te horen. Maar toch wél. Want dit is precies de kracht van herhaling: het er zo vaak inrammen dat je het eindelijk niet meer vergeet. Zeker als een autoriteit als Paul van Liempt zijn licht erover laat schijnen. Dus luister! Niet omdat je dat nog niet wist, maar omdat je het te lang hebt weggeschoven onder “later nog eens over nadenken”.Newsflash: Later is vandaag! 📖 Meer over De Blauwe Boorden Bonanza vind je hier.ℹ️ Meer over Censes: www.censes.nl📩 Zelf te gast zijn in Brand & Jansen? Suggesties, tips of complimentjes? Allemaal welkom! Mail naar [email protected]