Schandaal en controverse in de Russische literatuur - De wereld van geesteswetenschappen

Schrijven kon hij niet, maar dat wist hij zelf ook wel; belangrijker dan “mooi schrijven” was immers je in dienst te stellen van de Waarheid en het socialisme. Ondanks zijn gebrek aan literair talent was Nikolaj Tsjernysjevski (1828-1889) een van Ruslands productiefste en meest invloedrijke auteurs die met de utopische ideeënroman Wat te doen?  (1863) de harten van veel linkse intellectuelen wist te veroveren. Deze tweede aflevering gaat over een man die ideologisch recht tegenover zijn collega’s Dostoevski en Toegenev stond, maar in populariteit niet voor hen onderdeed en uiteindelijk zou uitgroeien tot een  icoon van de revolutionaire beweging.

Rusland heeft altijd een haat-liefdesverhouding met het Westen gehad; het debat tussen de “westerlingen” en de “slavofielen” in de negentiende eeuw is daar misschien wel het beste voorbeeld van. In deze eerste aflevering leren we Pjotr Tsjaadaev (1794-1856) kennen, een denker die in dat debat een bepalende rol heeft gespeeld en voor zijn “onpatriottische” houding een hoge prijs heeft moeten betalen. Hoe kon een Rus nu beweren dat zijn vaderland eigenlijk niets aan de wereldbeschaving had bijgedragen? Tsjaadaev deed het toch en werd daarom krankzinnig verklaard.

In deze laatste aflevering staat een historische sleutelroman centraal. Een Russische geschiedenis van Ljoedmila Oelitskaja gaat over de na-stalinistisch Sovjetunie, in het bijzonder over de opkomst van de dissidentenbeweging in de jaren ’60 en ’70. Werden dissidenten als Andrej Sacharov en Andrej Sinjavski nog als martelaren en morele winnaars beschouwd toen de Sovjetunie uit elkaar begon te vallen, in het huidige Rusland is dat al lang niet meer het geval; landverraders waren het! Oelitskaja neemt het voor de dissidenten op en suggereert een parallel tussen het verstikkende politieke klimaat onder Leonid Brezjnev (1964-1982) en het niet minder repressieve regime van Vladimir Poetin. De Russische inval in Oekraïne maakt nog maar eens duidelijk hoe profetisch haar roman eigenlijk is. 

Had de toegenomen vrijheid onder Michail Gorbatsjov (1985-1991) ook een schaduwzijde?  Nou en of! In hun gretigheid de sociale problemen van de late Sovjetunie te benoemen, stelden sommige schrijvers wel een heel onbarmhartige diagnose. Wat anders viel er over de Sovjetsamenleving te melden dan dat ze werd geteisterd door alcoholisme, huiselijk geweld en morele verloedering? Een pionier binnen deze ‘zwarte golf’ was Viktor Astafjev, een auteur die het grote publiek tot dan toe alleen van zijn dikke romans over Siberië kende, maar die nu met de felrealistische stadsroman De droevige detective uit een ander vaatje tapte. Astafjev deed echter meer dan inventariseren en beschrijven; hij maakte ook duidelijk wie er schuldig was aan het maatschappelijk verval en daarmee zette hij antisemitisme en Russisch nationalisme weer pontificaal op de kaart.